- LUCUS
- I.LUCUScastellum Salyorum, in dioec. Arelatensi. Item in Provincia, prope Brinoniam, prunis suis celebris, Brignole. Hadr. Vales. Not. Gall.II.LUCUSimproprie de fruiticetis et arbustis, ut apud Solin. c. 35. ubi balsami lucos memorat, quod idem est ac si quis vineta lucos appellaret, Salmas. ad l. Proprie nempe Luci ingentium tantum arborum, et communiter Dianae venatrici consecrati erant. Ver. Interpres ad Stat. Theb. l. 4. Omnis lucus Dianae est consecratus. Unde Horat. de Arte Poet. v. 16.------ ----- Quum lucus et ara Dianae.Serv. quoque ad illud Aen. l. 6. v. 117.------ ------ ------ Nec te.Nequiquam Lucis Hecate praefecit Avernis.Notat. Hecate trium potestatum nomen est. Ipsa enim Luna, Diana, Proserpina: sed solam Proserpinam dicere non potuit, propter lucos, qui Dianae sunt. Catull. etiam in Carmine 34. Saecul. v. 9. et Seqq.Montium domina ut fores.Silvarumque virentium,Saltuumque reconditorum etc.Sed et in specie fere alicui Numini sacri ac incaedui. Hinc notant Grammatici, ubicumque Virg lucum ponit, sequi eiam consecrationem. Ut Aen. l. 9. v. 3.------- Luco tum forte parentis,Alibique. Et Lucos hinc dictos quidam teste Serv. asserunt, quod ibi lumina accenderentur religionis causâ. Alias, utpote incaedui, tenebrosi erant, umbrisque suis prorsus Solem excludebant, dignae proin sedes egregiorum illorum Divorum sc. Spirituum, in horridis locis habitare amantium, ut vel ex Euangelica Historia pater. Fuit autem haec superstitio antiquissima, quippe ante Templa condita in praecipuo usu. Et quidem, ritus is erat Idololatrarum. Arbores scilicet iuxta altaria sua plantare, ut ibi conveniret populus, Moses Mikotzi Praec. Negat. 44. Unde interdictum divinum Deut. c. 16. v. 21. Ne conserito tibi lucum, ullis arboribus secundum Altare Iehovae Dei tui, quod feceris tibi, de quo vide Ioh. Selden. de Iure Nat. et Gent. iuxta Discip. Hebraeor. l. 2. c. 6. Atque ut venerabiliores essent, coronabantur arborum ramis et floribus. Ovid. Met. l. 8. v. 689.------ Equidem pendentia vidiSerta super ramos ------Iisdem appendebantur donaria, tantâ copiâ, ut vel sola illa Solaribus radiis facile obstarent. Stat. Theb. l. 9. v. 588. et seqq.------ hîc arcus et fessa reponere tela.Armaque curva Suum, et vacuorum terga LeonumFigere, et ingentes aequantia cornua silvas.Vix ramis locus ------ ------ ------Sic ibi sacra sua peragebant, coque commeabant festis diebus et perpotabant, ac choreis defungebantur. Quam rem venustissime indicat Tibull. l. 1. Eleg. XI. quae sic habet, v. 51.Rusticus e lucoque vehit, male sobrius ipso,Uxorem plaustro progeniemque domum etc.Vide in eam plura, apud Casp. Barthium Animadvers. Statianis passim, imprimis vero Comm. magno Superstition. Hinc itaque caedere aut eruere Lucos minime licebat, hocque facinore, imo plus quam sacrilegio, Deorum iras atque offensas inexpiabiles contrahiexstimabant, Imo Caesaris milites quum Massiliensem, lucum antiquae religionis horrore sanctissimum, ad bellica tormenta et cetera obfidionis instrumenta, caedere iuberentur, moti apud Lucan. Civ. Bell. l. 3. v. 429. et seqq.--- -- ------ ------ motique verendâMaiestate loci, si robora sacra ferirent,In sua credebant redituras membra secures.Donec.Implicitas magno Caesar terrore cohortesUt vidit, primus raptam librare bipennemAusus, et aeriam ferro proscindere quercum etc.Aliquando tamen has silvas conlucare, h. e. ramos superfluos recidere, verum non nisi praevio sacro permittebatur, quod coercere et coinquere Vett. dicebant, Vide supra in hac voce. Imo et succidebantur penitus arbores in iis fulguritae, ut retro vidimus. Et haec quidem de Gentilium circa Lucos superstitione. Israelitis vero, eorum usu penitus interdictum, ut in genere vidimus. In specie, ut Magristri habent, cum lucus, tum arbor, sive eo nomine; ut coleretur ipsa, sive ut idolum obumbraret, idolumque ornaret, plantata iis illicita erat: ut adeo nec umbarae proceritaris eius s. trunci iuxta extensae beneficio uti frui liceret: Nec per lucum transire esset fas, nisi alia non pateret via: Nec volucrum in eo nidificantium, cum ova, tum pulli teneriores, in esum adhiberi possent. Porro, nec lignari ex eiusmodi silva, nec panibus in furno inde calefacto coctis, aut cibis sic elixaris assatisque, nec cinere luci combusti uti licuisse, addunt. Solum autem luci eiusque umbrae eatenus mterdictum non volunt, quin herbas, legumina, olera, quaecumque in umbra felicius crescerent, ibi serere fas esset, eorumque possessio et usus licitus etc. Qua de re vide Selden. praefat. d. l. c. seq. Longe simplicior piorum in Sacris Regum zelus fuit, qui hiusmodi Lucos ultore ferro funditus exscidêrunt, uti in libris eorum passim legere est. Vide quoque supra, in voce Luci.III.LUCUSoctavus Rex vetr. Gallorum, post Bardum II. Populis suis, circum Parisios habitantibus, Lucothetiorum nomen dedisse fertur. Ptol. l. 2. c. 8. Strabo, l. 4. Caes. l. 6. et 7. Iulian. in Misopog. Dupleix, l. 2. Mem. Gall.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.